dinsdag 25 oktober

Vandaag bezoeken we de Taj Mahal en het Rode Fort in Agra.

Zoals gewoonlijk zijn we weer vroeg uit de veren en vertrekken we met de grote bus. Die brengt ons naar een kleiner busje en na een beetje proppen kunnen er zelfs óók een heleboel bleekscheten in. We hebben die busjes zien rijden met wel 30 Indiase mensen erin gestouwd, maar wij kunnen dat ook!

Bij de Taj Mahal aangekomen bleek het ineens heel mistig of dampig te zijn. Op de verschillende foto’s kun je het verschil zien van aankomst in de mist en vertrekken in de volle zon. Toch vonden Rob en ik die mistige foto’s ook wel mooi.

Ik ben niet zo gauw onder de indruk van pracht en praal, maar nu was ik het wel.

Wat een symmetrie, wat enorm groot, wat prachtig, wat een mensenwerk, maar ook wat een waanzin.

De Taj is gebouwd door 20.000 arbeiders en die hebben er 22 jaar over gedaan!

Toen de vrouw van Mogol-vorst Shah Jahan overleed heeft hij besloten dat er iets van ongekende schoonheid moest komen om zich haar altijd te blijven herinneren. 

Jaren later heeft zijn zoon hem gevangen laten zetten, omdat hij vond dat zijn vader te veel geld uitgaf;  (hij wilde tegenover de rivier nog een Taj laten bouwen, maar dan van zwart marmer), en zo heeft deze koning 7 jaar opgesloten gezeten in het Rode Fort, van waaruit hij de Taj Mahal kon zien.

Ook het Rode Fort is heel indrukwekkend volgens Rob. (ik ben niet meegegaan).

Het was een bouwconcept van de Mogols, met heel veel ingelegd en versierd marmer.

De koeltekamer met holle wanden, waardoorheen water stroomde, dat omhoog gebracht werd door kamelen, spreekt boekdelen!

Ook dit fort is heel groot en met een gevangenis heeft het niks te maken, behalve dan, dat Shah Jahan er niet uit kon.

Voor het betreden van de Taj Mahal werden we gefouilleerd. Mannen en vrouwen apart natuurlijk. We mochten geen grote tassen meenemen, geen pennen, messen, batterijen, enz.  (van de batterijen in de fototoestellen werd niks gezegd) en we kregen slofjes aan.

De Indiërs konden wel op hun blote voeten lopen. Wij witneuzen mochten ook langer kijken bij het graf van Muntaz  (de vrouw van Shah Jahan),  dan de eigen bevolking. Grrr.

Het werd steeds drukker –de Indiërs hebben nu ook vakantie en komen massaal naar de Taj-  , maar gelukkig lopen er diverse mannetjes rond, die steeds op hun fluitjes blazen en je de goede richting opsturen. Brrrr.

Toen ik even zat uit te puffen (het was vandaag zeer warm) kon een mevrouw het niet laten om even over mijn velletje te aaien. (zie foto).  Ook loopt nu een hele mooie donkere onbekende man rond met een foto van mij. Hij wilde samen met mij op de foto. Geen idee waarom.

Vanavond om 6 uur worden onze koffers al in de bus geladen, want we gaan morgen met de trein naar de volgende bestemming. Ik ben heel benieuwd wat we in die trein zullen aantreffen.

Het is nu 3 uur in de middag, het is nog steeds heet; we hebben lekker geluierd en dit stukkie geschreven, Rob staat nu te douchen, straks dineren  (de lunch hebben we maar overgeslagen i.v.m. onze darmen) en  vanavond plaatsen we de foto’s en dit verhaal weer op ons blog.

Luuk, beterschap en alle anderen veel groetjes van ons. Knuf voor Dinges.